جدول مطالب

تاریخ نپال

تاریخ نپال و فرهنگ آن بیشتر ساخته شده از سنتهای نوار، جامعه بومی نپال(که امروزه معمولاً در کاتماندو ساکن می باشند) است. این افسانه های مختلف معمولاً نسخه های بودایی و هندوی برهمنی هستند. هر دو نسخه به طور چشمگیری در جشنواره های مرتبط با رویدادهای افسانه ای پذیرفته و محترم شمرده می شوند. این تفاوت ها نه تنها باعث اختلاف فکری نگردیده بلکه می توان گفت باعث پیوندی ناگسستنی بین هندوییسم و بودیسم را در سطح مذهبی -ملی شده است.

تاریخ دوره میانه نپال

تاریخ دوره میانه نپال به گوپالاس ها و ماهیشاپالاس ها اشاره می کند که گمان می رود نخستین فرمانروایان با پایتختی در ماتاتیرتا، گوشه جنوب غربی دره کاتماندو بوده اند. گفته می شود از قرن هفتم یا هشتم قبل از میلاد قیراتی ها بر این دره حکومت می کردند. از شاه معروف آنها به نام “یالومبر” در حماسه ‘مهابهارات’ نام برده شده است.

لومبینی، زادگاه لرد بودا گوآتام در جنوب نپال است. شواهد باستان شناسی قابل توجهی از تأثیر اولیه بودایی ها در نپال وجود دارد.

لومبینی از مهمترین شهرهای دیدنی در نپال است. از جمله ستون مشهور نوشته شده توسط آشوکا (امپراطور هند ، قرن ۳ قبل از میلاد) در لومبینی و چندین مکان مقدس در نپال وجود دارد. در شهر پاتان نیز می توان نمونه ی دیگری از این ستون را مشاهده کرد.

سلسله ی لیچاوی، که کتیبه های سنگی متعددی از آن ها به یادگار مانده ست، به ویژه از ۵۰۰ تا ۷۰۰ م. در این دوره یک پادشاهی متحد و قدرتمند نیز در تبت ظهور کرد و مرزهای هیمالیا به شمال نپال باز شد. روابط گسترده فرهنگی، تجاری و سیاسی در سرتاسر هیمالیا توسعه یافت و نپال را از یک آبخیز نسبتاً دورافتاده به مرکز اصلی فکری و تجاری بین آسیای جنوبی و آسیای میانه تبدیل کرد.

تاریخ دوره مدرن نپال

تاریخ دوره مدرن نپال را می توان از زمان رسیدن پریتوی نارایان شاه، به قدرت دانست. پادشاه جاه طلب گرخا به نام پریتوی نارایان شاه مأموریتی فاتحانه را آغاز کرد که منجر به شکست همه پادشاهی های دره شد. پریتوی نارایان در سال ۱۷۶۹ این کشور را فتح کرد و تصمیم گرفت پایتخت خود را به کاتماندو منتقل کند و سلسله شاه را تأسیس کند. سلسله شاه از سال ۱۷۶۹ تا 2008 نپال یکپارچه را اداره می کرد. پریتوی نارایان شاه و سلسله شاه زمینه را برای دولت مدرن نپال فراهم آورد.

تماس های نپال با چین از اواسط قرن ۷ با مبادله چندین ماموریت شروع شد اما جنگ متناوب بین تبت و چین این روابط را خاتمه داد. اگرچه در قرن های بعدی به طور خلاصه تماس های تازه ای برقرار شد، اما این روابط در اواخر قرن ۱۸ به صورت مداوم برقرار شدند.

تاریخ معاصر

تاریخ نپال مدت ها تحت حکومت نخست وزیران موروثی طرفدار سیاست انزوا بود. تا زمانی که شورش کاخ در سال 1950 اقتدار تاج را در سال 1951 بازگرداند، درب های این کشور به روی جهان خارج بسته بود. این کشور در سال 1955 در سازمان ملل متحد پذیرفته شد. در سال 1991 پادشاهی یک نظام پارلمانی چند حزبی ایجاد کرد. در سال 2008، پس از یک دوره طولانی خشونت و مذاکرات آشفته با یک شورش قوی مائوئیست، و از بین رفتن سلطنت مشروطه، سلطنت منحل شد و نپال یک جمهوری دموکراتیک اعلام شد. قانون اساسی موقت جای خود را به قانون اساسی جدید داد.

نپال در نتیجه سال‌ها انزوای جغرافیایی و خودخواسته، یکی از کمتر توسعه‌یافته‌ترین کشورهای جهان است. در سال های اخیر بسیاری از کشورها از جمله هند، چین، ایالات متحده، بریتانیا، ژاپن، دانمارک، آلمان، کانادا و سوئیس به نپال کمک های اقتصادی کرده اند. میزان کمک های خارجی به نپال تا حد قابل توجهی تحت تأثیر موقعیت استراتژیک این کشور بین هند و چین قرار گرفته است.