تاریخ دوره مدرن نپال

تاریخ دوره مدرن نپال را می توان از زمان رسیدن پریتوی نارایان شاه، به قدرت دانست. پادشاه جاه طلب گرخا به نام پریتوی نارایان شاه مأموریتی فاتحانه را آغاز کرد که منجر به شکست همه پادشاهی های دره شد. پریتوی نارایان در سال ۱۷۶۹ این کشور را فتح کرد  و تصمیم گرفت پایتخت خود را به کاتماندو منتقل کند و سلسله شاه را تأسیس کند.  سلسله شاه از سال ۱۷۶۹ تا 2008 نپال یکپارچه را اداره می کرد. پریتوی نارایان شاه و سلسله شاه زمینه را برای دولت مدرن نپال فراهم آورد.

در طول تاریخ نپال، حاکمان متفاوت از تاریخ دوره میانه تا تاریخ دوره مدرن نپال در تلاش برای متمرکز کردن قدرت، با مشکلات عظیم – متنوع – همسایگی قومی و منطقه ای روبرو بودند. بعد از استقرار دولت مرکزی در کاتماندو توسط پریتوی نارایان شاه  یک سیستم سیاسی متمرکز ایجاد شد. این اقدام نیروهای سیاسی بالقوه را درگیر سیاست های ملی کرد.

در شروع تاریخ دوره مدرن نپال از سال ۱۷۷۵ تا ۱۹۵۱، سیاست نپال با روبرو شدن بین خانواده سلطنتی و چندین خانواده اشرافی مشخص می شد. موقعیت شاهنشاهی با این واقعیت ضعیف شد و دو پادشاهی که بین سالهای ۱۷۷۷ تا ۱۸۳۲ به طور متوالی حکومت می کردند، هنگامی به سلطنت رسیدند که خردسال بودند. سلطنت طلبان و اشراف برای دستیابی به قدرت سیاسی با استفاده از حاکمان جوان، به رقابت پرداختند.

هر دو طرف خواهان قدرت بودند و دفاتر، منسب ها و قدرت های بیشتر را برای خانواده های خود می خواستند. اگرچه ترتیبات درون خانوادگی درباره سوالاتی مانند جانشینی و توزیع مسئولیت ها و غنیمت ها حاصل شد، اما هیچ نهاد سیاسی ملی موثری ایجاد نشد.

خانواده های نجیب استثنایی فقط دو گزینه داشتند – پذیرش پست های پست در دولت و ارتش یا توطئه برای سرنگونی خاندان مسلط بر کشور. تا سال ۱۹۵۰ و تا چندی پس از آن، سیاست نپال اساساً شخصی بود. وفاداری خانوادگی بر وفاداری به سلطنت یا کشور و ملت اولویت داشت.