زنان در نپال دارای یک وجه بت سازی سنتی از خلوص و قدرت را دارند. زنان اغلب از نظر مذهبی به عنوان الهه های قوی با تأکید بر فضیلت آنها (نظافت و باکره بودن) به تصویر کشیده می شوند. با این حال، در حالی که بسیاری از زنان به دلیل قدرت و اعتبار خود مورد احترام هستند، نقش خانوادگی آنها عمدتاً در اکثر نقاط کشور سنتی است.

زنان اغلب به عنوان مراقبان جامعه تلقی می شوند و معمولاً به درآمد شوهر و یا پدر خود وابسته هستند. در خانه هایی که زن و شوهر هر دو کار می کنند، دارایی ها معمولا هنوز به نام مرد هستند. بنابراین، در میان جمعیت‌های اجتماعی کم سواد و فقیر،اگر به واسطه شرایطی خارج از کنترلشان از هم جدا شوند (مانند بیوه شدن یا طلاق) زنان می‌توانند به‌سرعت خود را در فقر بیابند.

در حالی که در قانون اساسی هر دو جنس به طور مساوی حضور دارند و بسیاری از زنان کار می کنند، اما اغلب فرصت های محدودی برای پست های مدیریتی و دستمزد کمتری دارند. وظایف خانگی یک زن در خانه نیز می تواند بر توانایی او تأثیر بگذارد. به طور کلی، زنان نواری و تبتی معمولاً در حوزه عمومی و تجارت فعال تر هستند. زنان هندو عموماً محدودتر به حوزه خانگی هستند و کمتر در نیروی کار فعال هستند.

با این وجود، نپال پیشرفت های سریعی در شناخت موانع بسیاری که زنان با آن روبرو هستند داشته است و بهبود کلی در سراسر کشور قابل مشاهده است. زنان در مناطق شهری (مانند کاتماندو، چیتوان، پخارا، پاتان، باکتاپور و لومبینی) به طور فزاینده‌ای به نیروی کار می‌پیوندند، در حالی که زنان در مناطق روستایی به کشاورزی مشغول هستند. همچنین به نظر می رسد تعهدی از طرف دولت در بسیاری از سطوح به افزایش برابری و اعتلای زنان و دختران وجود دارد.

در واقع بسیاری از مردم پیشنهاد کرده اند که فرهنگ نپالی از طریق جشن گرفتن (به عنوان مثال) روز جهانی زن، احترام به زنان را نشان دهد. امروزه زنان بیشتری نیز از طریق مناصب سیاسی مانند رئیس جمهور، رئیس مجلس و رئیس دیوان عالی قدرت به دست می آورند.