فرهنگ جمع گرایی در نپال بسیار ملموس و واضح است. خانواده ها ممکن است دارایی های خود را ترکیب کنند تا همه اعضا از نظر اقتصادی امنیت داشته باشند و دوستان نزدیک به طور منظم به یکدیگر کمک می کنند. این وابستگی متقابل عمدتاً ناشی از ضرورت بوده است، زیرا همیشه نمی توان به دولت برای ارائه خدمات و حمایت اعتماد کرد.
در عوض، نپالی ها عمیقاً به خانواده و گروه اجتماعی خود متکی هستند و به آن وفادار هستند. برای افراد عادی است که آرزوهای فردی خود را برای بهبود وضعیت کل خانواده فدا کنند. به عنوان مثال، یک نفر ممکن است در شرایط بسیار دشوار کار کند و در عین حال دستمزد خود را به خانواده خود ارسال کند. تنها راه بقا در مناطق روستایی به ویژه در ارتفاعات وابستگی فرد به جامعه خود است. آن ها در این نواحی دارایی های اساسی خود را به صورت اشتراکی تقسیم می شوند. البته سلسه مراتب اجتماعی تاثیر بسیار زیادی در این فرهنگ جمع گرایی دارد.
ریش سفیدان روستا غالباً چهره های مرجع این جوامع هستند. کسانی که شهری، تحصیل کرده و در معرض دید بین المللی هستند ممکن است در دیدگاه خود بیشتر فردگرا باشند. با این حال، با توجه به وضعیت توسعه نیافته نپال، دستیابی به استقلال اقتصادی هنوز دشوار است. البته در شهرهای بزرگ تر مانند کاتماندو، چیتوان، پخارا، پاتان، باکتاپور و لومبینی وضعیت متفاوت تر است.
دوستی و همراهی در فرهنگ جمع گرایی
